Malowniczy Przasnysz – krótka historia jednego zdjęcia: Cerowanie dzwonnicy

cerowni dzwonnncu
Malowniczy Przasnysz – krótka historia jednego zdjęcia, to tytuł cyklu opowieści o wybranych fotografiach przedstawiających Przasnysz i okolice, które wykonałem na przestrzeni minionych niespełna 40 lat.
Tytuł dzisiejszej trzeciej to Cerowanie dzwonnicy. Zdjęcie przedstawia widok z dzwonnicy na Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Przasnyszu. I kościół i dzwonnicę zbudowano ponad 500 lat temu. Są to najstarsze obiekty zabytkowe miasta, zaliczane dawniej do klasy II Rejestru Zabytków. Tu ochrzczony został św. Stanisława Kostka. Zdjęcie dziś prezentowane wykonałem  38 lat temu i właściwie to można stwierdzić z przymrożeniem oka, że również jest zabytkiem. Oczywiście nie tej klasy, ale ma już wartość historyczną.
Do dzwonnicy wkradłem się w tajemnicy. Wewnątrz wokół muru prowadziły na górę wąskie strome ceglane schody, przestrzeń pusta. Scenografia jak u Umberto Eco. Wykonałem tam kilka zdjęć. Widok na ulicę, na kościół i samo wnętrze z podwieszonym dzwonem i mechanizmem. Niczego nie zepsułem. Nogi nie złamałem. Niepostrzeżenie opuściłem teren. Tak to było. A dziś chciałbym o samej dzwonnicy, bo podobnie jak w przypadku przasnyskiej rzeźby św. Rocha potrzebna tu jest interwencja. Dlatego potraktujcie ten tekst jako monit w sprawie dzwonnicy. Chodzi oczywiście o stan zachowania ceglanej elewacji budynku, który jest najstarszym obiektem w Przasnyszu i wymaga naszej opieki. Niestety stan cegły elewacji dzwonnicy jest opłakany. W większości wierzchnia cegła wymaga już wymiany. Pamiętajmy że trzeba to zrobić zgodnie z wymogami dotyczącymi obiektów zabytkowych. Wszelkie prace wykonywane na takim obiekcie muszą mieć nadzór konserwatorski i być przeprowadzone przez uprawnionych pracowników. Obiekty zabytkowe na terenie Polski chroni prawo w tym obiekty architektury rownież Karta Wenecka – Międzynarodowa Karta Konserwacji i Restauracji Zabytków i Miejsc Zabytkowych – międzynarodowa konwencja określająca zasady konserwacji i restauracji zabytków architektury. Przyjęta została w 1964 przez II Międzynarodowy Kongres Architektów i Techników Zabytków w Wenecji.
Jako technik konserwacji zabytków przedstawię w skrócie co powinno być tu wykonane. Przede wszystkim  wszelkie prace na obiekcie muszą być wykonane w minimalnym, jedynie wymaganym stopniu, tak aby nie  naruszać oryginalnej substancji budowlanej. Przed przystąpieniem do działań naprzód musi być określony przebieg prac na podstawie badań konserwatorskich. Najpierw czyszczenie całości. Potem należy wymienić uszkodzone elementy i uzupełnić rozwarstwienia. Uszkodzone wymienia się na nowe, korzystając z materiału pochodzącego z rozbiórki innych starych obiektów lub na zupełnie nowe cegły, ale o właściwościach niemalże identycznych z właściwościami pozostałych cegieł w murze. Ten pracochłonny proces określany „CEROWANIEM”  wymaga wiedzy i doświadczenia. Istnieją specjalistyczne masy, które można stosować w takich sytuacjach. Kolejną czynnością podczas konserwacji ceglanych murów jest kolorystyczne scalenie całej powierzchni naprawianej elewacji. Aby zlikwidować widoczne różnice między nowym i starym materiałem, ujednolicić kolor elewacji na całej powierzchni stosuje się malowanie laserunkowe. To specjalistyczny zabieg wymagający doświadczenia wyczucia i umiejętności. Następnie całość należy zabezpieczyć przed przenikaniem wilgoci w głąb struktury materiału ściennego odpowiednimi preparatami. I po wszystkim cieszyć się z dobrze wykonanej konserwacji zabytkowego obiektu.
W skrócie temat opisał technik konserwacji zabytków i dzieł sztuki, przasnyszanin Robert Olszak. Polecam moje usługi konserwatorskie – www.kdsiz.com.pl
Robert Olszak, Fot. Robert Olszak

Zapisz się na darmową prenumeratę Kuriera Przasnyskiego!

×